Bijengif (beevenom)

Bijengif geeft energie, beïnvloedt de zenuwfuncties en werkt positief op spieren, pezen en gewrichten. Er wordt onderzoek gedaan naar het resultaat van de behandeling met bijengif op mensen met MS.

Het effect op de zenuwen wordt veroorzaakt door de stimulering van hormoonproductie door de bijnierschors. De werkzaamheid kan worden vergeleken met die van voedingsmiddelen met werkzame stoffen, zoals koffie. Een teveel ervan kan leiden tot slapeloosheid, hartkloppingen, te veel of te weinig urineren. Bijengif is niet aan te raden bij suikerziekte en nieraandoeningen.

In Europa is het innemen van bijengif voor therapeutisch gebruik bekend sinds het midden van de 19e eeuw. Het werd toen vooral gebruikt in de homeopathie. Bijengif komt echter al veel langer voor in de volksgeneeskunde in de vorm van bijenaftreksels en verpoederde bijenangels. In de jaren zestig van de vorige eeuw zijn er voor het eerst bijengiftabletten geproduceerd, maar deze zijn nooit in de handel gebracht. Aanbevolen literatuur
M. Simics, de auteur van Bee Venom: Exploring the healing Power is in de tegenwoordige apitherapie die de laatste decennia steeds meer beoefend wordt, één van de belangrijkste onderzoekers op het gebied van bijengif.